Την αγωνιστική του φόρμα, φαίνεται να ξαναβρίσκει σιγά σιγά ο παλιός πρωταθλητής του Καρδιτσιώτικου ομίλου Αντισφαίρισης Σ.Ο.Α.Κ ΦΩΚΙΑΝΟΥ και τωρινός παγκόσμιος πρωταθλητής του αγωνίσματος της Αντισφαίρισης σε αμαξίδιο, ο οποίος έπειτα από 2 τουρνουά και 10 μέρες στην Πορτογαλία (14-21/10/2020 ) επέστρεψε με τρία (3) κύπελλα και τρείς ( 3) τελικούς, με κορύφωση το τελευταίο τουρνουά, στο Πόρτο, που κατέκτησε το μόνο αλλά και το διπλό (με Ολλανδό συμπαίκτη).
Δεν πρέπει να ξεχνούμε άλλωστε ότι ο παλιός πρωταθλητής του Καρδιτσιώτικου ομίλου Αντισφαίρισης Σ.Ο.Α.Κ ΦΩΚΙΑΝΟΥ (μέλος της Εθνικής Ομάδας της Ε.Φ.Ο.Α από την μικρή του ηλικία με τα χρώματα του ΦΩΚΙΑΝΟΥ) και τωρινός παγκόσμιος πρωταθλητής του αγωνίσματος της Αντισφαίρισης σε αμαξίδιο καταβάλλοντας υπεράνθρωπη και τιτάνια προσπάθεια, ενώ ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα, από το νούμερο 700 στον κόσμο κατάφερε να να κατακτήσει μια θέση στους top 17 στον κόσμο.
Ο πρωταθλητής της πόλης μας έρχεται από έναν μακρύ και βαρύ τραυματισμό, έπειτα από την συμμετοχή του στο τελευταίο τουρνουά στην Πολωνία που του στέρησε την είσοδο στον τελικό της διοργάνωσης και την απώλεια του νούμερο (17) δεκαεπτά στην παγκόσμια κατάταξη,
Η επιστροφή ειναι δύσκολη αλλά σιγά σιγά ανεβαίνουμε στην παγκόσμια κατάταξη. Την επόμενη εβδομάδα νούμερο 60 .
Μακριά ακόμα από το νούμερο 17(δύο χρόνια πριν) αλλά πιο κοντά από το νούμερο 102(ένα χρόνο πριν).
Ας ελπίσουμε να γίνουν τουρνουά, με ασφάλεια, δηλώνει ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Την εβδομάδα που μας πέρασε η ( 3η ) τρίτη ημέρα του Δεκεμβρίου καθιερώθηκε από το 1992 ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα άτομα με αναπηρία.Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση δράσεων υποστήριξης των συγκεκριμένων συμπολιτών μας, αλλά και ενημέρωσης και αφύπνισης της κοινωνίας μας. Πολλές πρωτοβουλίες έχουν αναπτυχθεί και προσπαθούν να συμβάλουν ώστε η ζωή αυτών των ανθρώπων να γίνει πιο εύκολη και η καθημερινότητά τους να βελτιωθεί.
Με αυτή την αφορμή την ημέρα αυτή, το Sport24.gr συνομίλησε με πέντε (5) παραολυμπιακούς αθλητές. Ο λόγος για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, την Κατερίνα Πατρώνη, την Κέλλυ Λουφάκη, τον Βασίλη Ντούνη και με τον Στέφανο Διαμαντή. Ο καθένας τους μας είπε την ιστορία του, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και της προετοιμασίας του, αλλά και στην καθημερινότητά τους.
Παράλληλα, μας παραδίδουν μάθημα ζωής και αισιοδοξίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές που έρχονται στο δρόμο μας και στέκονται στην έλλειψη παιδείας που υπάρχει στην κοινωνία μας.
Η συνέντευξη του Στέφανου έχει ως εξής:
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: «ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ»
Το τέταρτο μέλος αυτής της εκλεκτής παρέας που συνομίλησε το Sport24.gr είναι ο Στέφανος Διαμαντής. Στην Ελλάδα όταν ακούμε για Έλληνες αθλητές τένις το μυαλό μας πηγαίνει στον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη. Υπάρχει όμως ακόμα ένας αθλητής που διαπρέπει στους… καροτσάτους όπως λέει και ο ίδιος.
Ο Στέφανος Διαμαντής διαπρέπει στο τένις με αμαξίδιο και μάλιστα έχει βρεθεί μέσα στην πρώτη εικοσάδα της παγκόσμιας κατάταξης (στο Νο17για την ακρίβεια). Σε αντίθεση με τους προηγούμενους σπουδαίους αθλητές, ο Στέφανος έχει προλάβει να ζήσει και τις δύο πλευρές του αθλήματός του αφού και πριν το ατύχημα έπαιζε και πάλι τένις.
Ας ξετυλίξουμε την πορεία του από τα πρώτα του βήματα στην Καρδίτσα. “Το τένις μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 8 χρονών, το 1995. Το μικρόβιο προέκυψε από τον πατέρα μου, που έπαιζε ερασιτεχνικά” μας είπε όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί την πρώτη του επαφή με το άθλημα. Μια επαφή που έμελλε να εξελιχθεί σε σχέση ζωής.
Τα πρώτα δειλά βήματα στην Καρδίτσα έφεραν τον Στέφανο μπροστά σε μύθους του τένις αφού βρέθηκε στο Λος Άντζελες και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει θρύλους του αθλήματος: “Το 1999 βρεθήκαμε για ένα μήνα στο Λος Άντζελες για προπονήσεις και τουρνουά. Εκεί κατάφερα να δω όσους θαύμαζα ως παιδί: Πιτ Σάμπρας, Φιλιππούση, Αγκασι. Η εμπειρία του να αντικρίζεις τα είδωλά σου είναι συγκλονιστική, πόσο μάλλον για ένα 12χρονο, που ήμουν εγώ τότε”.
Όσοι τον ακολουθούν στα social media μπορούν εύκολα να καταλάβουν πως μία δόση τρέλας την έχει. Κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος: “Φυσικά και έχω δόσεις τρέλας, όπως όλοι μας άλλωστε. Και εκεί βρίσκεται και το νόημα. Στην ισορροπία. Σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και όλες οι τρέλες πια γίνονται με ασφάλεια και μέτρο. Από το τιμόνι μέχρι όποια άλλη τρέλα μπορεί να σκεφτεί ο καθένας μας”.
Αυτό το τιμόνι ήταν που του χάρισε και το ‘μονοθέσιο’, όπως το αποκαλεί. Μάλιστα, για εκείνον η τρίτη φορά που ενεπλάκη σε ατύχημα ήταν και η… φαρμακερή. “Ένα το 2001, ένα το 2002 κι ένα τελευταίο το 2006, το μόνο στο οποίο έφταιγα. Πρωτοετής στο Πολιτικών Μηχανικών, πρώτο χρόνο φοιτητής”
Από την αρχή ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για την αλλαγή που θα ερχόταν στη ζωή του, με μια ταυτόχρονη αίσθηση ανακούφισης μέσα στο σκηνικό: “Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξανά κουνήσω τα πόδια μου είπα μία φράση: «Πακέτο φάγαμε». Και ο πληθυντικός είναι επειδή είχα στο αμάξι κι άλλους τρεις. Ευτυχώς την έπαθα μόνο εγώ που οδηγούσα”.
Χάζευα τα πιτσιρίκια και ζήλευα
Μόλις κάθισε η σκόνη από αυτό που του είχε συμβεί ήρθε ένα ερώτημα στο μυαλό του. Και τώρα τι κάνουμε; Ο δρόμος τον οδήγησε ξανά σε γνώριμα για εκείνον μονοπάτια αφού το τένις με αμαξίδιο έγινε η διέξοδός του.
«Κάπου ενάμισι χρόνο μετά, με νέα καθημερινότητα, με προσέγγισαν για άλλα αθλήματα και έτσι σκέφτηκα το τένις. Μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα. Μάλιστα, όταν πήγαινα Καρδίτσα, περνώντας από τα γήπεδα που προπονούμουν παλιά, χάζευα τα πιτσιρίκια να παίζουν και ζήλευα. Κι έτσι ήρθε ξανά το τένις.» περιγράφει ο Στέφανος Διαμαντής.
Έκτοτε το τένις με αμαξίδιο είναι ο τρόπος του να επανέλθει στο αθλητικό προσκήνιο. Το να φτάσει ένας αθλητής στο Ν17 της Παγκόσμιας κατάταξης προϋποθέτει πολλά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η στήριξη. Μόνο που, όπως θα καταλάβετε στις αμέσως παρακάτω γραμμές, αυτή αγνοείται.
ον ρωτήσαμε πως αισθάνεται όταν ακούει τον Εθνικό ύμνο και η απάντησή του ήταν απόλυτα ειλικρινής: “Για το εθνόσημο στη φανέλα αισθάνομαι σεβασμό και περηφάνια. Στην ουσία, όμως, είναι απλά περισσότερα ρούχα στην ντουλάπα μου. Κι αυτό γιατί αντίστοιχα νιώθει και η χώρα για εμένα. Τι εννοώ με αυτό; Ταξιδεύω σε πολλές χώρες, κάθε φορά διαπιστώνω ότι συναθλητές μου από χώρες άνευ τενιστικής παράδοσης, εγκαταστάσεων ΑμεΑ, υγιούς κρατικής οικονομίας έχουν αντικειμενικά καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και από τους συμπολίτες τους. Η υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι κάτι σχετικό σε μία χώρα που οι αθλητές είναι μόνοι. Ναι, έχω ακούσει τον Εθνικό Ύμνο. Ναι, έχει σηκωθεί η σημαία στο εξωτερικό. Ναι, έχω ανατριχιάσει, αλλά για εμένα προσωπικά”.
Κι όλα αυτά τα λέει ένας αθλητής που ουσιαστικά αφιερώνει όλη του τη ζωή σε αυτό που κάνει και αγαπά. Διαβάστε την περιγραφή μιας συνηθισμένης ημέρας του και θα καταλάβετε: “Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά οργανωμένη. Αρχίζει νωρίς, πρωινό, 7 χιλιόμετρα τρέξιμο με το σκύλο μου, μετά σπίτι με δύο ώρες διάδρομο με νάρθηκες, ασκήσεις, βάρη, ενδυνάμωση, μεσημεριανό γεύμα, ξεκούραση και απόγευμα στο γήπεδο. Σε αριθμούς, είναι γεμάτες 5-6 ώρες προπόνησης τη μέρα, χωρίς τα πήγαινε-έλα. Το βράδυ αφιερώνω μία ακόμη ώρα στο σκύλο μου ανελλιπώς και έπειτα χαλαρώνουμε στο σπίτι (ναι, τότε καταφέρνουμε να ηρεμήσουμε με την κοπέλα μου)”.
Σε όλη αυτή την καθημερινότητά του υπάρχουν φυσικά πολλά εμπόδια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις είναι ακατάλληλες για τα ΑμεΑ, τα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα για τα αμαξίδια, οδηγοί παρκάρουν πάνω στις ράμπες κλπ κλπ.
Όλα αυτά είναι μία ακόμα ημέρα στη «δουλειά» για τον Στέφανο ο οποίος τα βάζει όλα αυτά στην άκρη: “Τα προβλήματα στο δρόμο είναι τόσα πολλά που πλέον δε τα βλέπω καν! Μετά από 14 χρόνια έχω βρει τους δικούς μου τρόπους να τα αντιμετωπίζω. Πεζοδρόμια, μαγαζιά, υπηρεσίες, παρκαρίσματα, ράμπες. Το ’χω βρει.
Στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάνω 40 χλμ τη μέρα για το γήπεδο γιατί είναι από τα ελάχιστα με μερική πρόσβαση. Τουαλέτες, αποδυτήρια, είναι αστείο να τα συζητάω. Από το 2011 που ξεκίνησα είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε, οπότε έχω βρει τον τρόπο να παρακάμπτω τα αρνητικά και δε με ενοχλεί και τόσο πολύ. Αυτό ισχύει για εμένα, με τη συγκεκριμένη αναπηρία. Δε μπορούνε όλοι. Κι εκεί έρχεται ο εγκλεισμός των ΑμεΑ”.
Όσα είπε παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θέλει επιτέλους να δει κάποια πράγματα να αλλάζουν στη χώρα μας. Όπως θα καταλάβετε και από τη συνέχεια της κουβέντας μας εστιάζει σε δύο τομείς, στην πολιτεία αλλά και στον τρόπο κατά τον οποίο οι οικογένειες στηρίζουν κάποιον με προβλήματα αναπηρίας.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.